lunes, 16 de mayo de 2011

Os Estados dos EEUU

   Dado que o referente político e económico mundial son os EEUU, cabría coñecer algo máis deste enorme país, que en superficie é só un pouco máis pequeno que toda Europa xunta, e cuxo número de habitantes tamén é moi alto. Por iso, debemos centrarnos nos seus 50 Estados para un mellor coñecemento:


Estados Capital Poboación Extensión (Km²)
Maine Augusta 1 328 361 91 646
New Hampshire Concord 1 316 470 24 216
Vermont Montpelier 625 741 24 901
Massachussetts Boston 6 547 629 27 336
Rhode Island Providence 1 052 567 4 002
New York Albany 19 378 102 141 299
Connecticut Hatford 3 574 097 14 357
Pennsylvania Harrisburg 12 702 379 119 283
New Yersey Trenton 8 791 894 22 588
Delaware Dover 897 934 6 447
Maryland Annapolis 5 773 552 32 133
Virginia Richmond 8 001 024 110 785
West Virginia Charleston 1 852 994 62 755
North Carolina Raleigh 9 535 483 139 389
South Carolina Columbia 4 625 364 82 932
Georgia Atlanta 9 687 653 153 909
Florida Tallahassee 18 801 310 170 304
Mississippi Jackson 2 967 297 125 434
Alabama Montgomery 4 779 736 135 765
Arkansas Little Rock 2 915 918 137 732
Lousiana Baton Rougue 4 533 372 134 264
Texas Austin 25 145 561 695 621
Oklahoma Oklahoma City 3 751 351 181 035
New Mexico Santa Fe 2 059 179 314 915
Arizona Phoenix 6 392 017 295 254
Colorado Denver 5 029 196 269 601
Utah Salt Lake City 2 763 885 219 887
Nevada Carson City 2 700 551 286 351
California Sacramento 37 253 956 423 970
Oregon Salem 3 831 074 254 805
Washington Olympia 6 724 540 184 665
Idaho Boise 1 567 582 216 446
Montana Helena 989 415 380 838
North Dakota Bismarck 672 591 183 665
South Dakota Pierre 814 180 199 731
Nebrasca Lincoln 1 826 341 200 345
Kansas Topeka 2 853 118 213 096
Minnesota St.Paul 5 303 925 225 171
Wisconsin Madison 5 686 986 169 639
Iowa Des Moines 3 046 355 145 743
Missouri Jefferson City 5 988 927 180 533
Illinois Springfield 12 830 632 149 998
Indiana Indianapolis 6 483 802 94 321
Kentucky Frankfort 4 339 367 104 659
Michigan Lansing 9 883 640 250 494
Tennessee Nashville 6 346 105 109 151
Ohio Columbus 11 536 504 116 096
Alaska Juneau 710 231 1 717 854
Hawaii Honolulu 1 360 301 28 311
Wyoming Cheyenne 563 626 253 336



jueves, 5 de mayo de 2011

Postales de Europa

O día 25 de marzo do 2011 decidimos comezar unha viaxe que nos levaría polas máis importantes cidades da Unión Europea, é dicir, as cidades que teñen máis de un millón de habitantes. Estaremos dúas noites en cada cidade destas, percorrendo como máximo 800km por día, polo que tivemos que facer algunhas paradas técnicas para descansar.
Comezamos a nosa viaxe en Santiago de Compostela, partindo cara Madrid en coche, e percorrendo 600km, un traxecto que nos levaría 6h e 2 minutos a través da A52 e da A6, e  nos custaría 68’49€ en gasolina.
En Madrid aloxámonos nun hostal chamado United World International Hostel, que nos custaría 9,90€ por noite e persoa. Nesta cidade decidimos visitar o Museo do Prado, o Palacio Real e unha bonita rúa, a Gran Vía.
            Dous días despois de cegar a Madrid, o día 27 de marzo, saímos de Madrid a Barcelona, un traxecto que fixemos en coche no que percorremos 618km e que nos levou 6 horas e 9 minutos polas estradas A2 e AP2. Gastamos 70,85€ en gasolina.
En Barcelona aloxámonos nun hostal chamado Barcelona Youth Hostel, no que por ser dúas persoas e hospedarnos dúas noites pagamos 46,56€. En Barcelona tivemos ocasión de ver tres lugares moi interesantes: o Parque Güell, a Sagrada Familia e o Barrio Gótico.
            O día 29 de marzo partimos cara París, tendo que facer unha parada técnica en Lyon, xa que hai 1034km.
Desde Barcelona a Lyon percorremos 639km en 5h e 19 minutos, a través das estradas A9 e A7 e gastando 72,99km en gasolina. Aloxámonos unha noite no Hotel Alexandra, que nos custou 26€ a cada unha.
Ao día seguinte, o día 30 de marzo, saímos de Lyon a París, un traxecto de 4h e 15 minutos no que percorremos 464km pola A6 e no que gastamos 62,35€ en gasolina..
En París aloxámonos no Friend’s Hotel, que nos custou 13’50€ cada noite a cada unha.
Nesta bonita cidade visitamos a Torre Eiffel, o Museo do Louvre e a catedral de Notre Dâme.
            O día 1 de abril partimos de París cara Londres a través da A1, tendo que percorrer 456km en 5h e 25min e gastando 61,30€ en gasolina.
Aloxámonos nun hotel chamado Clink 78, polo cal pagamos 13,67€ por persoa e noite.
Na capital de Inglaterra visitamos a Westminster Abbey e o Big Ben, o palacio de Buckingham e o British Museum.
            O día 3 de abril collemos o coche para dirixirnos a Birmingham a través das estradas coñecidas como M1 e M6, percorrendo un traxecto de 2h e 13 minutos e 189,902km, e pagando pola gasolina 24.91€.
Hospedémonos nun hostal chamado Central Backpackers, no que pagamos 14,23€ por noite e persoa.
En Birmingham visitamos o Birmingham Back to Backs, o Shakespeare Express e o Aston Hall.
            Dous días despois, o día 5 de abril, partimos de Birmingham a Dublín, pola M6 e a A55, percorrendo 400,726km en 5h e 5min e gastando 59,21€ en gasolina, para despois coller un ferry no que trasladamos tamén o coche e que nos custou 442€ ás dúas ida e volta coa compañía Holyhead.
En Dublín aloxámonos no Isaacs Hostel, no que pagamos 12€ por noite cada unha.
Visitamos o Castelo de Dublín, a Catedral de San Patricio e o Almacén de Guiness.
            O día 7 do mesmo mes saímos de Dublín cara Frankfort, trasladándonos primeiro utilizando a volta do ferry Holyhead. Despois trasladámonos a Londres, un traxecto de 450,616km en 5h e 6 minutos e gastando 60,21€ en gasolina.
Facemos unha parada técnica en Londres, onde nos volvemos a aloxar no hostal Clink 78, pagando 13,67€ cada unha por noite.
Así, ao día seguinte, trasladémonos de Londres a Folkstone no coche, gastando 14,69€ en gasolina, para coller o ferry que nos levará hasta Calais, en Francia. Este ferry custaranos 279€ ás dúas.
Ao chegar a Calais collemos outra vez o coche, para dirixirnos xa a Alemania, en concreto a Frankfurt. Percorremos 604km en 5h e 41min e gastamos 81,14€ en gasolina.
            Unha vez en Frankfurt aloxámonos nun hotel chamado Meininger Frankfurt/Main Messe, polo cal pagamos 15€ por noite cada unha. Visitamos nesta cidade a Catedral Imperial ou Kasedom, o Römer e o Römerberg e a Igrexa de San Pablo.
            O día 10 de abril saímos de Frankfurt para dirixirnos a Munich, a través das estradas A3 e E45e empregando 3h e 47 minutos percorremos 393kilómetros, pagando 53,31€ en gasolina.
Unha vez en Munich aloxámonos nun hotel chamado A&O München Hackerbrücker, polo cal pagamos 13€ cada unha por noite.
Visitamos nesta cidade alemana a Catedral de Nosa Señora de Munich, a Residencia de Munich ou Muchner Residenz e a Porta da Victora ou Siegestor.
            O día 12 de abril collemos o coche outra vez para chegar a Berlín, utilizando as estradas E45 e E51 e percorrendo 589km en 5h e 30 minutos e pagando 79,90€ pola gasolina.
En Berlín hospedémonos no hostal coñecido como Baxpax Kreuzberg Hostel, polo que pagamos 11€ por persoa e noite.
Visitamos nesta cidade o Muro de Berlín, o Reichstag e a Porta de Branderburgo.
            O día 14 de abril saímos de Berlín cara Hamburgo, nun traxecto de 2h e 47minutos, pola estrada A24, percorrendo 288km e gastando 38,90€ en gasolina.
Chegamos a Hamburgo, onde nos aloxamos no Kira Hostel, no que pagamos 12€ por persoa e noite.
Visitamos nesta cidade o monumento conmemorativo a Otto von Bismarck, a Igrexa de Santa María e o Cap San Diego.
            O día 16 de abril partimos para a última cidade que visitaremos, Copenhague, a través da estrada E41 e E55 nun tempo de 4h e 4minutos e percorrendo unha distancia de 334 kilómetros, pola que pagamos 45,24 € de gasolina. Cando cegamos a Puttgarden collemos o ferry da compañía Ferry Scandlines, que nos custará, co transporte de coche, 64€ ás dúas.
En Copenhague aloxámonos nun hotel chamado Sleep in Green, polo que pagamos 14€ por noite cada unha.
Visitamos a Koninklijke Bibliothek, o Rosenborg Casttle e a St. Aleksander Neusky Cherch.

            Finalizamos a nosa viaxe nesta cidade danesa xa que non tiñamos máis tempo para visitar outras cidades importantes da Unión Europea, como son Varsovia, Praga, Bucarest, Budapest, Sofía, Viena, Milán ou Roma.
            O gasto total da nosa viaxe supuxo uns 2104,64€ entre as dúas, é dicir, 1052,32€ que tivemos que aportar cada unha.

jueves, 24 de marzo de 2011

NEGOCIO E AXUDA INTERNACIONAL: A QUEN BENEFICIA A CARIDADE?

        As axudas ó Terceiro Mundo é un tema de gran discusión, debido a que as grandes entidades como o FMI ou o Banco Mundial prefiren que se encarguen disto as empresas privadas. Tal é así, que incluso se lles mete presións ás grandes multinacionais senón teñen un plan social que axude ó seu desenvolvemento. De feito, o panorama actual demóstranos que as empresas privadas están a facer máis polo desenrolo económico destes países que os gobernos. Isto vémolo na Conferencia Internacional sobre a Financiación do Desenrolo que se celebrou en Monterry no 2002, onde os gobernos acordaron destinar un 0,7 % do seu PIB a estes países, pero no 2010 veuse como as duas primeiras potencias mundiais non destinaron máis do seu 0,2%.
        Pero a controversia vén dada ó analizar de qué maneira invirten estas empresas. Por unha parte, temos organizacións filantrópicas como a de Bill Gates e por outro lado relixiosas e demáis organizacións. Ímonos centrar nas organizacións filantrópicas.
        Este tipo de organizacións suscitan un innumerable número de críticas, debido a que por unha parte son o motor de desenrolo destas economías subdesenroladas, pero por outra parte, estas están motivadas por motivos propios, xa que nestes países é máis barata a man de obra e as lei de medio ambiente non están moi claras. Estas críticas suscitaron unha limpieza de cara ó público por parte destas empresas, que decidiron crear estas organizacións creando hospitais e demáis recursos necesarios para as zonas explotadas, como pode ser o caso de Coca-Cola que creou unha campaña para suministrar auga potable nas escolas de Kenia.
       Pero tamén hai outro caso que reúne todas estas características e do cal os seus consumidores están menos informado, e este é o caso dunha gran multionacional sueca, Ikea. Esta empresa nútrese de maquilas que se atopan repartidas por Asia: en Vietnam, Bangladesh e India. 
       Nelas, a maioría dos seus traballadores son mulleres xóvenes e solteiras, que traballan nunhas condicións deplorables e aínda por riba o seu salario é o mínimo establecido en cada país, cousa que non lles da case para vivir aínda facendo horas extras, o que pode chegar a ser para algúns unhas 70- 90 horas semanais, tendo un día libre á semana e perdendo de recibir o diñeiro diario si un día está enfermo, e incluso pode chegar a ter que pagar unha multa. Debido a este alto número de horas laborables, moitos dos traballadores durmen alí. Os homes perciben un salario maior ó das mulleres, e máis os que son da propia zona da fábrica.
       Aparte disto, os traballadores carecen de sindicatos e si os teñen, están formados por membros de Ikea e os traballadores non están informados deles. Estos sindicatos están permitidos debido á formación nos anos 90 tras acusacións de explotación infantil (os nenos estaban esposados ás máquinas), de Iway, que é un código de conducta a seguir polas fábricas de suministro. 

      Pero a parte desta explotación de traballadores, Ikea tamén ten un plan medioambiental bastante dudoso nestes países, nos que se adica a unha tala indiscriminada de árbores, e como decía anteriormente, Ikea tamén intentou lavar a súa imaxen con unha organización filantrópica que é INGKA, que se ocupa de temas sociais como a creacción de centros de chamadas de emergencia na India.
      Pero o problema é cando estas multinacionais van a deixar de aproveitarse dos países menos favorecidos para facer o seu negocio, e cando van a dar unhas condicións básicas a estos traballadores. Porque mentras que nesta beira do mundo compramos os seus productos ó que pensamos que é un baixo custo, na outra parte do mundo están a sufrir unha tremenda explotación para tratar de levarse algo que comer á boca. Pero este é un longo proceso que ten que empezar a cambiar cando os usuarios destes productos nos demos conta de todo o que están a facer estas empresas a causa da nosa obsesión compulsiva por comprar, porque como ben di o anuncio " No es más rico el que más tiene, si no el que menos necesita" e si podemos vivir sin eles.




Aquí deixo algúns enlaces que me serviron de gran axuda:

jueves, 10 de marzo de 2011

A LOITA POLA TERRA CULTIVABLE

Na actualidade estamos a sufrir un proceso de neocolonialismo agrario, onde os países ricos arréndalles ou cómpralles terreos agrícolas a aqueles países cun nivel de riqueza e desenrolo menor. Isto están a facelo sobretodo os países de Oriente. A excusa é a búsqueda de terras fértiles onde satisfacer as necesidades alimentarias da poboación, xa que coas suas terras non é posible autoabastecerse.Pero o que en realidade esconden é a búsqueda de outros materiais, ben sexa etanol, ou outros productos de minaría.
  Esta neocolonización están a sufrila países como Brasil, Uruguay, Cuba, México, Kazajstán, EUA, Sudán... As conscuencias son terribles, pois está ocasionando graves problemas de deforestación como é o caso da Amazonia en Brasil, e tamén está a sumir nunha grave crise ós agricultores que anteriormente cultivaban esas terras e incluso, pode chegar a acarrear unha grave crise nos agricultores do norte por conseguir uns productos a menor prezo que os deles.
  Neste caso, ímonos a centrar nun dos casos máis chamativos que é o de Arxentina. Alí, os inversores extranxeiros, aproveitaronse da súa vulnerabilidade por mor de sucesivos gobernos nefastos. Tal é así, que actualmente un 10% do territorio está en mans extranxeiras. Centrémonos no caso da compañía italiana Benneton.
 Todo comezou coa cesión do goberno arxentino no 1889 a 10 cidadáns ingleses de 90 000 hectáreas cada un. Con iso, crearon a CTSA ( Compañía Tierras Sud Argentina). No 1991 Benneton compraría esas terras para supostamente, críar ovellas para lá, o que sumarían unhas 970 000 hectáreas.
 Pero a realidade é moi diferente, pois para comenzar, a CTSA planta unhas 400 hectáreas por ano de pino, o cal está afectando ó equilibrio do territorio. Pero iso non é todo, porque Benneton aparte de críar ovellas, tamén se adica a vender diferentes recursos que se atopan nesas terras, como son o petróleo (polo cal recibiron só no 2001 máis de millón e medio de dólares) e tamén o ouro atopado nos ríos.
 Pero o peor é que esas terras estaban ocupadas por indíxenas, os cales ahora foron expulsados dalí. A principal tribu indíxena é a dos Mapuches, os cales xa foron expulsados duas veces, e incluso foron a xuízo con Benneton. Tal é a situación, que ata o nobel da paz arxentino Adolfo Pérez Esquivel, viaxou ata Roma para reunirse co dono da compañía. Tras esta reunión, decidiu donarlles 7 500 hectáreas en Piedra Parada, a uns 200 kilómetros das súas terras, e que por encima, eran improductivas,e os Mapuches rexeitáronas.
 Os Mapuches seguen coa súa loita polo seu, ó igual que está a acontecer en numerosos países, e de feito, algúns gobernos xa están a tomar medidas, como é o caso de Paraguay, pero o caso será saber cando se acabará este afán colonizador que tantos problemas acarreou no pasado e que ahora segue a facelo.

Aquí vos deixo un vídeo sobre os Mapuches e uns enlaces:
http://video.google.com/videoplay?docid=-7162747274553600170#
http://www.aporrea.org/internacionales/n91424.html
http://benetton.linefeed.org/