As axudas ó Terceiro Mundo é un tema de gran discusión, debido a que as grandes entidades como o FMI ou o Banco Mundial prefiren que se encarguen disto as empresas privadas. Tal é así, que incluso se lles mete presións ás grandes multinacionais senón teñen un plan social que axude ó seu desenvolvemento. De feito, o panorama actual demóstranos que as empresas privadas están a facer máis polo desenrolo económico destes países que os gobernos. Isto vémolo na Conferencia Internacional sobre a Financiación do Desenrolo que se celebrou en Monterry no 2002, onde os gobernos acordaron destinar un 0,7 % do seu PIB a estes países, pero no 2010 veuse como as duas primeiras potencias mundiais non destinaron máis do seu 0,2%.
Pero a controversia vén dada ó analizar de qué maneira invirten estas empresas. Por unha parte, temos organizacións filantrópicas como a de Bill Gates e por outro lado relixiosas e demáis organizacións. Ímonos centrar nas organizacións filantrópicas.
Este tipo de organizacións suscitan un innumerable número de críticas, debido a que por unha parte son o motor de desenrolo destas economías subdesenroladas, pero por outra parte, estas están motivadas por motivos propios, xa que nestes países é máis barata a man de obra e as lei de medio ambiente non están moi claras. Estas críticas suscitaron unha limpieza de cara ó público por parte destas empresas, que decidiron crear estas organizacións creando hospitais e demáis recursos necesarios para as zonas explotadas, como pode ser o caso de Coca-Cola que creou unha campaña para suministrar auga potable nas escolas de Kenia.
Pero tamén hai outro caso que reúne todas estas características e do cal os seus consumidores están menos informado, e este é o caso dunha gran multionacional sueca, Ikea. Esta empresa nútrese de maquilas que se atopan repartidas por Asia: en Vietnam, Bangladesh e India.
Nelas, a maioría dos seus traballadores son mulleres xóvenes e solteiras, que traballan nunhas condicións deplorables e aínda por riba o seu salario é o mínimo establecido en cada país, cousa que non lles da case para vivir aínda facendo horas extras, o que pode chegar a ser para algúns unhas 70- 90 horas semanais, tendo un día libre á semana e perdendo de recibir o diñeiro diario si un día está enfermo, e incluso pode chegar a ter que pagar unha multa. Debido a este alto número de horas laborables, moitos dos traballadores durmen alí. Os homes perciben un salario maior ó das mulleres, e máis os que son da propia zona da fábrica.
Aparte disto, os traballadores carecen de sindicatos e si os teñen, están formados por membros de Ikea e os traballadores non están informados deles. Estos sindicatos están permitidos debido á formación nos anos 90 tras acusacións de explotación infantil (os nenos estaban esposados ás máquinas), de Iway, que é un código de conducta a seguir polas fábricas de suministro.
Pero a parte desta explotación de traballadores, Ikea tamén ten un plan medioambiental bastante dudoso nestes países, nos que se adica a unha tala indiscriminada de árbores, e como decía anteriormente, Ikea tamén intentou lavar a súa imaxen con unha organización filantrópica que é INGKA, que se ocupa de temas sociais como a creacción de centros de chamadas de emergencia na India.
Pero o problema é cando estas multinacionais van a deixar de aproveitarse dos países menos favorecidos para facer o seu negocio, e cando van a dar unhas condicións básicas a estos traballadores. Porque mentras que nesta beira do mundo compramos os seus productos ó que pensamos que é un baixo custo, na outra parte do mundo están a sufrir unha tremenda explotación para tratar de levarse algo que comer á boca. Pero este é un longo proceso que ten que empezar a cambiar cando os usuarios destes productos nos demos conta de todo o que están a facer estas empresas a causa da nosa obsesión compulsiva por comprar, porque como ben di o anuncio " No es más rico el que más tiene, si no el que menos necesita" e si podemos vivir sin eles.
Aquí deixo algúns enlaces que me serviron de gran axuda:
